Dik in orde (2)
Ik ben Margot, 54 jaar, getrouwd en moeder van 2 tieners. Tussen 2019 tot 2021 nam ik deel aan een G.L.I. (leefstijlprogramma) en veranderde met succes mijn leefstijl. Ik raakte 35 kilo kwijt en kreeg een stuk van mijn zelfvertrouwen terug. In mijn blogs lees je hoe ik was, hoe ik veranderde, wat het me opgeleverd heeft en hoe ik het in stand houd.
Iedereen mag zijn zoals hij/zij/het wil, geen probleem, dik in orde. Toch voelt het oude spreekwoord ‘Maak je niet dik, dun is de mode’ voor mij als de ‘norm’. Ken je dat? Je staat in een lift met een aantal andere mensen, je blik dwaalt een beetje af, je oog valt op het bordje met specificaties van de lift. Daar staat op: max. 8 personen, 630 kg. Dus een gemiddeld persoon weegt ongeveer 80 kg? ‘Was het maar waar’ zou ik over mezelf zeggen. Een ander voorbeeld is de trampoline die je voor je kinderen aangeschaft hebt. Kun je er eigenlijk wel samen op? Ook voor de trampoline staat een maximum gewicht waarbij mijn aandeel toch wel erg mee woog.
Morgen slank wakker worden
‘Ik zou zo graag minder wegen, het liefst morgen slank wakker worden. Vanavond neem ik een gevulde koek bij de koffie, daarna zijn ze op en neem ik morgen geen koek. Of een klein koekje, of 2, of…’ Zo word je natuurlijk nooit de volgende dag slank wakker. Ik weet het. Ik weet het heel goed, maar het voelt als een onmogelijke opdracht om bijvoorbeeld eens te beginnen met het weglaten van die lekkere koeken bij de koffie. Ook al zou me dat lukken, dat helpt toch niets. Zo gaat het de hele tijd. Vol goede moed bedenken hoe ik het aan wil pakken, met vervolgens de stem in mijn hoofd die zegt dat het toch allemaal geen zin heeft.
Ik voel me niet dik
Het klinkt raar wellicht, maar ik voelde me niet dik. Waarom zou ik dan moeite doen minder te eten en lekkere dingen, vooral de lekkere dingen, te laten staan? Ik voelde me pas dik als ik mezelf terug zag op een foto. Ik heb het normaliter direct in de gaten als iemand foto’s maakt. Dan duik ik weg of sta achteraan als het een groepsfoto wordt. Op vakanties of dagjes uit was ik degene die de foto’s maakte. Er zijn dus weinig foto’s waar ik dik op sta. Af en toe gaat het mis en denkt de fotograaf me blij te maken: Dát zijn confronterende momenten. Maar ook dan kan ik rustig tegen mezelf zeggen dat de foto uit de verkeerde hoek genomen is, overbelicht is. Zo ben ik in het echt niet – denk ik… Een ander moment waarop ik geconfronteerd werd met het feit dat ik dik was, was bij het kopen van kleding. Ik vind winkelen ontzettend leuk, maar het plezier vergaat je wel als geen enkel kledingstuk dat je leuk vindt in jouw maat verkrijgbaar is. Niet omdat het net verkocht is. Nee, omdat het niet verder ging dan maat 44/46.
Het blijft zoals het is
De wens om een ‘normaal’ postuur te hebben is er wel degelijk, maar de wetenschap dat ik daar moeite voor zal moeten doen haalt elke motivatie direct weg. En het blijft zoals het is. Ik luister mee met gesprekken van familie of collega’s die een wonder-dieet hebben ontdekt. Ik keer me er vervolgens van af. Als ik wil afvallen wil ik het op mijn eigen manier doen. Ik wil dat mensen mij vragen: ‘Hoe dan?!’ Maar dat moet ik dus eerst nog even uitvinden. Inmiddels heb ik een website gevonden waar ik leuke kleding kan bestellen in een grote maat en nog belangrijker, niet passende kleding gratis kan retourneren. Ik kan voorlopig weer even verder.
In mijn volgende blog lees je hoe ik steeds vaker met mijn overgewicht geconfronteerd werd.
