Dik in orde (5)
Ik ben Margot, 54 jaar, getrouwd en moeder van 2 tieners. Tussen 2019 tot 2021 nam ik deel aan een G.L.I. (leefstijlprogramma) en veranderde met succes mijn leefstijl. Ik raakte 35 kilo kwijt en kreeg een stuk van mijn zelfvertrouwen terug. In mijn blogs lees je hoe ik was, hoe ik veranderde, wat het me opgeleverd heeft en hoe ik het in stand houd.
In mijn vorige blog vertelde ik over mijn zwangerschapsdiabetes en onze zoon die na een zwangerschap van 32 weken met een spoedkeizersnede geboren werd.
En ik vertelde dat ik erg schrok van de informatie die ik naderhand vond over de risico’s van zwangerschapsdiabetes voor moeder en kind.
Risico om diabetes type 2 te ontwikkelen
Met onze zoon gaat het gelukkig goed. Er is een goede begeleiding geweest van de kinderarts. Voor mijzelf bestond er dus een behoorlijk risico (50% kans) dat ik binnen 5 tot 10 jaar diabetes type 2 zou krijgen. Mijn bloed werd kort na de zwangerschap regelmatig gecontroleerd. De glucosewaarde was gezakt naar acceptabel niveau en bleef daar ook. Er werden geen vervolgafspraken meer gepland. Dan is het vervolgens aan jezelf om met enige regelmaat je gezondheid te (laten) checken. Daar lag mijn valkuil. Geen of weinig klachten en vooral genoeg andere afleiding in mijn leven. Dit betekende dat ik niet snel zelf zou bedenken om een bloedonderzoek te laten doen. Bovendien was ik eigenlijk veel te bang dat er wel iets uit zou blijken te komen. ‘Gewoon doorgaan’ is het motto waarmee ik gewend ben te leven. Aandacht voor mijn eigen gezondheid stond niet op nummer 1.
Niet sporten of bewegen
Sporten of bewegen deed ik niet, alleen het idee al (!). Waar zou ik de tijd vandaan moeten halen? Bovendien werd ik al moe bij het idee te moeten sporten. Het riep veel weerstand op. Ik voelde (en voel) me erg verantwoordelijk voor het welzijn van onze kinderen. In mijn beleving was het veel te veel gedoe om een moment te vinden waarop ik even tijd voor mezelf zou hebben.
Als ik al iets regelde om er even zonder de kinderen op uit te gaan, dan was dat niet om te sporten, maar om te winkelen/shoppen. Vaak kwam ik dan thuis met iets voor de kinderen, want iets kopen voor mezelf werd steeds moeilijker. De kleding die ik mooi vond zat me niet goed, paste niet. Teleurgesteld hing ik het dan terug in het rek.
Rugklachten
Ongeveer een jaar na de geboorte van ons tweede kind kreeg ik enorme last van mijn rug. Het bleek dat na de keizersnede mijn buikspieren niet voldoende in kracht hersteld waren en de rugklachten daardoor waren ontstaan. Dit had ik kunnen voorkomen door de tips, die ik na de keizersnede kreeg van de fysiotherapeut, op te volgen of überhaupt iets te gaan doen aan beweging en aandacht te besteden aan mijn herstel. Maar ook dat inzicht was voor mij niet voldoende aanleiding om alsnog in actie te komen. Achteraf gezien werkelijk onvoorstelbaar.
Geen diabetes
Op een gegeven moment bestelde ik een herhaalrecept voor de schildklier-medicatie. De assistente gaf aan dat het tijd werd om weer eens een bloedonderzoek te laten doen en dat daarbij de glucosewaarden ook meegenomen werden. Het bleek dat zowel de nuchtere waarde als de lange termijn waarde aan de hoge kant waren, maar nog net binnen de gestelde grenzen. Wederom voor mij eerder een geruststelling: ‘Ik heb geen diabetes”, dan een waarschuwing: “ik heb bijna diabetes”.
In mijn volgende blog vertel ik hoe een opstapeling van ‘kleine’ lichamelijke klachten en ongemakken er voor zorgden dat ik de eerste stap nam om serieus over mijn gezondheid na te denken.
